Sport verbindt en voetbal zeker. De waarheid van deze woorden voelen we deze dagen aan den lijve. Zelfs op grote afstand zien we Nederland steeds meer oranje kleuren en merken we hoe het door de financieel economische crisis gedeukte imago met iedere gewonnen wedstrijd verder uit de kreukels komt.

In de drie grootste landen ter wereld, VS, India en China is voetbal geen nationale sport. Maar ook hier in Hong Kong en in China zijn we allemaal in de ban van het Wereldkampioenschap. In China zijn er gemiddeld zo'n 600 miljoen kijkers als er gespeeld wordt. En dat komt niet alleen omdat er, in dit gokverslaafde land,  natuurlijk fors gewed wordt op iedere wedstrijd, het WK leeft breed onder de mensen. Hier in Hong Kong zijn er oranjefans die gerust om 02.30 uur opstaan om zich te reppen naar een afgehuurd café waar ongeveer 500 gelijkgestemden samenkomen om de wedstrijd te kijken. En in de metro oogstte ik van de week bewonderende blikken toen ik mij bekendmaakte als “ wo shi helan ren” (ik kom uit Nederland) nadat de actie van Krul onder goedkeurend gemompel van mijn medereizigers, getoond was op MetroTV.

Voetbal verbindt. Ook continenten. China met Afrika. Al die Afrikaanse landen die het tijdens WK2014 helemaal niet zo gek deden hebben mooi kunnen oefenen in stadions die door China gebouwd zijn. Want als er één manier is waarop China zichtbaar is in Afrika, is het door de bouw van infrastructuur. Wegen, bruggen, maar ook gebouwen, ziekenhuizen en het complex van de Afrikaanse Unie in Addis Abeba, maar zeker ook stadions. Gigantische stadions in ruil voor de grondstoffen waar het onverzadigbare China nooit genoeg van heeft. Natuurlijk doet China dit ook om politieke vrienden te maken. [Van vrienden mag je immers verwachten dat jouw vijand ook hun vijand is. Dat geldt bijvoorbeeld de relatie met Taiwan.] “Ontwikkelingshulp nieuwe stijl”, noemt China het. Het nieuwe aan deze stijl is dat er geen voorwaarden aan de samenwerking verbonden worden. Van China hoeft geen land een moralistisch opgeheven vingertje te vrezen, bijvoorbeeld als het over corruptie of mensenrechten gaat. Geen  wonder, want ook in eigen land valt er over zaken als corruptie en mensenrechten het nodige op- en aan te merken. Maar er is nog een reden voor dit no strings attached beleid en dat is de diepe overtuiging, -waarschijnlijk voor een belangrijk deel voortkomend uit een Taoïstisch of Boeddhistisch wereldbeeld-, dat iedereen, ieder mens, ieder land, nu eenmaal zijn of haar eigen weg moet gaan en verantwoordelijk is voor haar of zijn eigen daden. In het verlengde daarvan ligt de visie dat je zaken waar je zelf beter van wordt, zeker niet moet nalaten. Als er dus bepaalde noden zijn waarin je als groot en machtig land kunt voorzien in ruil voor een interessante wederdienst, dan doe je dat. Zonder je met interne politiek zaken te bemoeien.  

Binnenkort zal de BRICS ontwikkelingsbank van start gaan. Een hele goede zaak. De bank waarin de “nieuwe” donoren, de opkomende economieën Brazilië, Rusland, India, China en Zuid Afrika hun krachten én ontwikkelingsvisie willen bundelen. Dat kon ook nog wel eens een spannende wedstrijd worden..

Voetbal verbindt ook mensen met politiek.

Zolang Brazilië in de winning mood verkeerde hoorden we niets meer van de protesten tegen president Dilma Rousseff. Niets was meer over van de boosheid over het vele geld dat werd uitgegeven aan het bouwen van stadions en hotels, terwijl nationale gezondheidzorg en onderwijs hollend achteruit gaan. Boosheid over de manier waarop straten en pleinen werden schoongeveegd van straatkinderen en volkswijken overgenomen door politie en militairen. Na de afschuwelijke vernedering door Duitsland is het de vraag wat er nu gaat gebeuren? Komt de boosheid terug en welke consequenties heeft dat voor Dilma, die in oktober opnieuw verkozen wil worden als president en straks  notabene de beker, (hún beker, de beker die Brazilië toebehoort!) zal uitreiken aan een ander land.

Winning mood straalt ook af op de politiek.

De Nederlandse winning mood doet ook de Nederlandse politiek goed. Het zelfvertrouwen neemt weer toe en dat is mooi om te zien. Daar krijgen niet alleen Van Gaal en zijn jongens de credits voor, ook de regering pikt hier een graantje van mee.

Als Nederland de finale wint, zit Rutte II de rit uit.

Daar durf ik op te wedden.   

print this article   |   share this article on:

More articles from Kathleen Ferrier

’Ze is nooit moe’ Dubbelinterview FD (24 June 2021) Artikel van Astrid Theunissen in het FD op 24 november 2020: Gesprek met Kathleen Ferrier en haar zoon Ezra Ferrier de BoerContentspecialist Ezra Ferrier de Boer (29) is de jongste zoon van mensenrechtenvoorvechter Kathleen Ferrier (63), voormalig CD...  |  read blog »

China ruimt haar achtertuin op, terwijl de wereld in de ban is van Covid-19 (19 April 2020) China ruimt haar achtertuin op, terwijl de wereld in de ban is van de Covid-19.   Zaterdag 18 April was een gitzwarte dag voor Hongkong. 14 vooraanstaande pro-democratie leiders werden gearresteerd  12 mannen en 2 vrouwen. Onder hen journ...  |  read blog »

Preek van de Leek (27 March 2020) Geschreven in een ander tijdperk. Maar nogal wat mensen vragen mij nu de tekst op te sturen, omdat ze hem nogeens willen lezen. Hierbij dan de Preek van de Leek, zoals gehouden in Doesburg, 2 februari 2020.      Zusters en Broeder...  |  read blog »

Kathleen Ferrier nieuwe voorzitter UNESCO-Commissie (20 August 2019) Kathleen Ferrier nieuwe voorzitter UNESCO-Commissie Nieuwsbericht | 20-08-2019 | 16:00 Den Haag, 15 augustus 2019 – Op voordracht van de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap is Kathleen Ferrier (1957) voor een periode van vier jaar...  |  read blog »

Hongkong vergt gezamenlijke China Strategie (14 August 2019) Hongkong vergt gezamenlijke China-strategie democatische wereld     De grimmige situatie in Hongkong vraagt om een gezamenlijke China-strategie van de democratische wereld; eerst op korte, maar ook op langere termijn. Dit raakt ook de NA...  |  read blog »